Van 1977-1978 was ik werkzaam als huisarts in Utrecht en Loosdrecht, mijn doel was, al vanaf mijn 4e jaar, om huisarts te worden in een dorpsgemeenschap, als lichtend voorbeeld had ik de eigen dorpsdokter.
Maar toen ik eenmaal als huisarts werkte en ook wel in mijn opleiding kreeg ik door dat genezen van mensen voor een groot deel fictie is. Dit werd ook door mijn opleiders in vertrouwen wel gezegd.
Helpen door inzicht te geven i.p.v. medicatie
De mensen worden vooral ziek door hun leefstijl en doordat ze uit balans zijn in hun leven, let wel, dit doen ze niet omdat ze ervoor kiezen, het overkomt velen, maar ik leerde wel dat ik ze beter kon helpen met inzicht te geven in de keuzes die ze hadden dan in het geven van medicatie of het verwijzen naar behandelaars. Ik heb gesolliciteerd naar een opleiding tot psychiater, maar de opleidingsvoorwaarden bevielen met niet en ik ging aan het werk bij het GAK als verzekeringsgeneeskundige. Dit was eind 1978. Er ging een wereld voor mij open die ik niet in mijn opleiding had leren kennen, die van de werkende mensen en de invloed van werk/prive op hun gezondheid.
In het begin van de tachtiger jaren heb ik de opleiding tot supervisor gevolgd, en aanvankelijk deze begeleidingsvorm toegepast voor huisartsen in opleiding, daarna het meer ten nutte gemaakt van de verzekeringsgeneeskundigen door het opzetten van intervisiegroepen.
Meer tijd voor de cliënt
Naast het feit dat ik geen medicijnen meer hoefde voor te schrijven, had ik als verzekeringsarts ook meer tijd voor mijn cliënten, meer dan als huisarts, waar de drempel om de arts te bezoeken heel laag lag, zodat de wachtkamer vaak nokvol zat. De dominee en de pastoor raakten in die jaren meer en meer uit beeld en de huisarts bleef nog over als vertrouwenspersoon in de maatschappij. Het had tot gevolg dat als huisarts ik maar 5 a 10 minuten per cliënt had, en als verzekeringsarts kon ik mijn agenda zelf plannen, de mensen kwamen uitsluitend op oproep. Naast de ruimere tijd per persoon vond ik het werk als verzekeringsarts prettig omdat ik grenzen kon aangeven bij de cliënten, als ze niet duidelijke keuzes maakten in hun leven om bv conflictsituaties op te lossen verloren ze ook het recht op ziekengeld, en konden dan in beroep gaan.
Een dwangmiddel wat ik natuurlijk zorgvuldig heb gebruikt, en nog, hetgeen naar mijn mening tot gezondere mensen leidde.
De met mij bevriende huisartsen geven toe dat ze die dwang node missen en zo geconfronteerd worden met voortdurend klagende mensen die aan hun leven niets veranderen en dus blijven klagen en medisch teveel blijven consumeren.